அத்தியாயம் 13 

அந்த இரவு நேரத்தில் பக்கத்து டவுனில் இருந்து வரவழைக்கப்பட்ட அந்த கால் டாக்ஸியில் விக்ரமும் அஞ்சலியும் ஏறி உட்கார்ந்தனர். முன் சீட்டில் மதியும் ஏறிக்கொண்டான். அவர்களுடைய பெட்டி படுக்குகள் எல்லாம் பின்னால் எடுக்கப்பட்டு இருக்க, அந்த ஊரை விட்டு அந்தக் கார் மெதுவாக ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. 

அஞ்சலி தான், இவ்வளவு நாட்கள் பிறந்து வளர்ந்து ஓடி விளையாடி வாழ்ந்த அந்த ஊரை விட்டு பிரியும் பொழுது மனம்  மிகவும் கனமாக இருப்பதாக உணர்ந்தாள். ‘அம்மா நான் இந்த ஊரை விட்டு போறேன் மா. நீ என்னை தனியா விட்டுட்டு சொல்லாம கொள்ளாம கிளம்பி போயிட்ட.  ஆனா என்னால போக முடியலம்மா.’ என்று வானில் பொன்னிற தட்டு போல மின்னிக்  கொண்டிருந்த நிலவைப் பார்த்து மனதிற்குள் பேசினாள். மதி நண்பனையும் அவளுடைய புதிய மனைவியையும் திரும்பி பார்த்தான். அவர்கள் இருவரும் வானத்தை வெரித்தபடி ஆளுக்கு  ஒரு பக்கம் திரும்பி உட்கார்ந்திருக்க அவனுடைய கண்களை தூக்கம் அழுத்தியது. “டேய் விக்ரம் நான் தூங்க போறேன் நீங்களும் கொஞ்சம் தூங்கி ரெஸ்ட் எடுங்க.” என்று சொல்லிவிட்டு பின் இருக்கையில் சரிந்து மெதுவாக தூங்கவும் ஆரம்பித்தான்.

 டிரைவர் ரோட்டை பார்த்து கவனமாக வாகனம் செலுத்திக் கொண்டிருக்க, அஞ்சலிக்கு மிக நீண்ட நேரம் கழித்து   பசி உணர்வு தோன்றியது. அவள் மெதுவாக திரும்பி  விக்ரமை பார்த்தாள். அவன்  வானத்தில் ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்த நிலவை வைத்த கண்ணெடுக்காமல் பார்த்தபடி இருந்தான். “டாக்டர்!” என்று மிக மென்மையான குரலில் அஞ்சலி அழைக்கவும், அவன் சற்று என்று அஞ்சலியின் பக்கம் திரும்பினான். 

அவள் முகத்தில் பசி அதிகம் இருப்பதை விக்ரமால் பார்வையினாலே புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.”டிரைவர் பக்கத்துல எதாவது ஹோட்டல் வந்த நிறுத்துங்க.” என்றான். அஞ்சலியின் கண்களில் இப்பொழுது கண்ணீர் அருவி போல கொட்ட ஆரம்பித்தது. 

விக்ரம் மெதுவாக அவளுடைய விரலின் நுனியை தீண்டி நான் இருக்கிறேன் என்பது போல கண்ணசைக்கவும், அவளுடைய கண்ணீர் இன்னும் அதிகமானது. அவள் மௌனமாக உதட்டை கடித்துக் கொண்டு கண்ணீர் விட்டாள். ஏதோ சொல்லி அவளை சமாதானப்படுத்த வேண்டும் என்று விக்ரமின் மனம் தவித்தாலும் அவனுடைய டாக்டர் மூளை, ‘பாவம் அந்த பொண்ணு காலையிலிருந்து அம்மா செத்ததுக்கு கூட உட்கார்ந்து மன ஆறுதலுக்கு  நாலு வார்த்தை புலம்பி அழ கூட அவகாசம் இல்லாமல் போயிடுச்சு. அடுத்தடுத்து வந்த பிரச்சனை திடீர்னு நான் வேற அந்த பொண்ண கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்னு சொல்லி யாருக்கும் தெரியாம தாலி வேற கட்டிட்டேன். அவளுடைய மனசு எப்படி இருக்கோ அவ அழறது தான் நல்லது.  மனசுக்குள்ளேயே அழுத்தி வச்சிருந்தா அவளால் அந்த பிரசார தாங்க முடியாது. பாவம் அதிகப்பட்சம் போனா அவளுக்கு    18, 19 வயசு தானே இருக்கும்.  இந்த சின்ன வயசுல இவளுக்கு ஏன் இவ்வளவு பிரச்சனை!’ என்று அவன் மனதிற்குள் மனைவி மீது கரிசனத்தோடு யோசித்தான்.

ஓடிக்கொண்டிருந்த கார் திடீர் என்று நிற்கவும், மதி உறக்கம் களைந்து எழுந்தான்.”என்ன ஆச்சு?” என்று நண்பனை திரும்பிப் பார்த்து மெதுவாக கேட்டான். “காலையில இருந்து நான் சரியா சாப்பிடல பசிக்க ஆரம்பிச்சது அதான் டிரைவரை ஹோட்டலில் நிறுத்த சொன்னேன். உனக்கு பசிக்குதுன்னா  வா நம்ம மூணு பேரும் சாப்பிட்டு கண்டினியூ பண்ணலாம்.” என்று சொன்ன விக்ரம் காரில் இருந்து கீழே இறங்கவும், அஞ்சலியும் கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டு கீழே இறங்கினாள். “அஞ்சலி!” என்று மெதுவான குரலில் அழைத்த விக்ரம் அவளை பெண்கள் கழிவறைக்கு அழைத்து சென்று உள்ளே அனுப்பி விட்டு கொஞ்சம் தூரம் விலகி நின்று அவள் வரும் வரை காத்திருந்தான்.   கழிவறைக்குள் சென்ற அஞ்சலியின் மேலும் சில நிமிடங்கள் எடுத்து அழுதாள். பிறகு முகம் கழுவி தன்னுடைய மனதையும் உடலையும் புத்துணர்வோடு வைத்துக் கொள்ள நினைத்தாள்.  ஆனால்,  அம்மாவின் முகம் நினைவுக்கு வர மீண்டும் உடைந்து அழுதாள். ‘என்னுடைய கல்யாணம் இப்படி நடக்கணும்னு நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கல. டாக்டர்  வீட்டுல்ல என்ன எப்படி ஏத்துக்க போறாங்கன்னு தெரியல.டாக்டருக்கு என்ன புடிச்சு தான் கல்யாணம் பண்ணாரா அவருடைய படிப்புக்கும் அந்தஸ்துக்கும் நான் கொஞ்சம் கூட பொருத்தம் இல்லாதவன்னு எனக்கே தெரியும். மதி அண்ணா சொன்ன மாதிரி அவர் என்ன ஏதாவது ஒரு அனாதை ஆசிரமத்தில சேர்த்து விட்டுட்டா நல்லா இருக்கும்.  நான் படிச்ச படிப்புக்கு எங்கேயாவது சின்னதா எதாவது வேலை தேடிக்கிட்டு நான் பாட்டுக்கு ஒரு ஓரமா இருந்துட்டு போயிடுவேன். ஆனா இத போய் அவர்கிட்ட எப்படி சொல்றது.சொன்னா அவர் என்ன எப்படி புரிஞ்சு பாரு?!’ என்ற கேள்வியும் குழப்பமாக அவள் வெளியே வந்தாள்.